Dwa sposoby używania słowa „Ojciec” w Biblii.
W chrześcijańskiej terminologii używa się słowa „Ojciec” na dwa sposoby.
Czasami ma się na myśli konkretnie Osobę Ojca czyli jedną z Osób Boskich.
Czasami jednak słowo „Ojciec” nie odnosi się do Tego, który jest odrębny od Osoby Syna i Osoby Ducha Świętego – ale odnosi się do Samego Bóstwa.
Jeżeli używa się słowa „Bóg” jedynie w odniesieniu do Ojca, nieuchronne staje się podporządkowanie Ojcu Syna i Ducha. Wiele sekt traci z oczu to istotne rozróżnienie i w ten sposób popada w konflikt z biblijnym nauczaniem o pełni Boskości Ojca, Syna i Ducha Świętego.
To nie „Boskość” Ojca jest tym co odróżnia Go od Syna i Ducha . Tym co go odróżnia jest to, że jest inną od nich Osobą. Atrybut Boskości posiadają wszystkie trzy Osoby w równym stopniu. To właśnie ten fakt stanowi czynnik, który sprawia, że Bóg jest jednością w Trójcy.
Poniżej przytoczę kilka przykładów najpierw na użycie słowa „Ojciec” określającego ogólnie „Bóstwo”, później na użycie słowa Ojciec na określenie jednej z Osób Bożych.
I) SŁOWO „OJCIEC” OKREŚLAJĄCE OGÓLNIE „BÓSTWO” :
Użycie słowa „Ojciec” na wyrażenie ogólnie Boga znajdujemy w Liście do Hebrajczyków:
„Ponadto, szanowaliśmy naszych ojców według ciała, chociaż nas karali; czy nie daleko więcej winniśmy poddać się Ojcu duchów, aby żyć?” Hebr 12,9.
Tutaj słowo „Ojciec” odnosi się do Bóstwa, a nie do jednej z Osób Boskich.
Dokładnie taki sam sens ma ono w Liście Jakuba:
„Wszelki datek dobry i wszelki dar doskonały zstępuje z góry od Ojca światłości; u niego nie ma żadnej odmiany ani nawet chwilowego zaćmienia”. – Jak 1,17
Imię „Ojciec” było także stosowane dla wyrażenia faktu, że starotestamentowi mieszkańcy Izraela uznawali Boga za swą Głowę i swego Władcę:
„Czy Panu tak odpłacicie, Ludu głupi i nie mądry? Czyż nie jest On Ojcem twoim, stwórcą twoim, Czy nie On cię stworzył i utwierdził?” – 5 Moj 32.
Słowo „Ojciec” jest tu zamiennie stosowane ze słowem „Bóg” i nie wynika ze świadomości istnienia odrębnych Osób Boskich.
W tym samym duchu modlił się Izajasz:
„Ty wszak jesteś naszym Ojcem, gdyż Abraham nas nie zna, a Izrael nas nie uznaje! Ty, Panie, jesteś naszym Ojcem i naszym Odkupicielem. To jest twoje imię od wieków”. – Izaj 63,16.
„Lecz teraz, Panie, Ty jesteś naszym Ojcem, my jesteśmy gliną, a Ty naszym Stwórcą i wszyscyśmy dziełem twoich rąk!” – Izaj 64,8.
W czasach starotestamentowych nie wszyscy Izraelici okazywali ufność Bogu, dlatego Bóg przemówił do nich przez usta Jeremiasza proroka:
„I znowu teraz wołasz do mnie: Ojcze mój! Ty jesteś przyjacielem mojej młodości!” – Jer 3,4.
W późniejszych czasach Żydzi powszechnie mówili o Bogu jako o Ojcu narodu. Nie zawsze jednak potwierdzali to codziennym życiem. Nie oddawali Bogu należnej Mu czci i nie traktowali siebie nawzajem jak braci. Bóg więc ponownie zganił swój lud:
„(…) Jeżeli jestem Ojcem, to gdzież jest moja cześć? A jeżeli jestem panem, to gdzież jest bojaźń przede mną? – mówi Pan Zastępów (…)?” – Mal 1,6.
„Czy nie mamy wszyscy jednego Ojca? Czy nie jeden Bóg nas stworzył? Dlaczego oszukujemy się wzajemnie i bezcześcimy przymierze naszych ojców?” – Mal 2,10.
II) SŁOWO „OJCIEC” OKREŚLAJĄCE JEDNĄ Z OSÓB BOŻYCH:
Apostoł Paweł w liście do chrześcijan Koryntu przypomina im, że otaczające ich bożki nie są bynajmniej prawdziwymi bogami. Bożki nie przedstawiają istot boskich obdarzonych rzeczywistym istnieniem. Tylko jeden Bóg istnieje realnie i jest nim Bóg, którego czczą chrześcijanie. Paweł pisze zatem:
„Wszakże dla nas istnieje tylko jeden Bóg Ojciec, z którego pochodzi wszystko i dla którego istniejemy, i jeden Pan, Jezus Chrystus, przez którego wszystko istnieje i przez którego my także istniejemy”. – 1 Kor 8,6
Apostoł Paweł pisze tutaj o Ojcu jako o jednej z Osób w Trójjedynym Bogu, który jest Bogiem, ale rozróżnia Go od Jedynego Pana Jezusa Chrystusa, który też jest Bogiem (słowo „Pan” użyte w stosunku do Jezusa Chrystusa to greckie „Kyrios” używane w NT na określenie Boga – Pana i Władcę wszystkiego).
Ojciec jest Ojcem a nie jest Panem, bo Pan jest jeden a jest nim Jezus Chrystus.
Podobnie jest w Liście do Efezjan, gdzie czytamy:
:Jedno ciało i jeden Duch, jak też powołani jesteście do jednej nadziei, która należy do waszego powołania. Jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest, Jeden Bóg i (oraz także) Ojciec wszystkich, który jest ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich”. – Ef 4,6.
Podobnie i w tym wspaniałym fragmencie słowo „Ojciec” odnosi się do jednej z Osób Trójcy. Widać w nim rozróżnienie Bóstwa (Jeden Bóg) i trzech Osób Bożych. Ci trzej : Duch, Pan i Ojciec – są różni od siebie. Każdy z nich ma Bożą naturę , ale w dalszym ciągu jest tylko Jeden Bóg.
W Ewangeliach Jezus Chrystus bardzo często mówił o Ojcu i gdy o Nim nauczał jasno dawał do zrozumienia, że Ojciec jest inną od Niego (Jezusa) osobą:
„Bo jeśli odpuścicie ludziom ich przewinienia, odpuści i wam Ojciec wasz niebieski. A jeśli nie odpuścicie ludziom, i Ojciec wasz nie odpuści wam przewinień waszych”. – Mat 6,14-15.
Mimo, że inne fragmenty Pisma Świętego objawiają tę prawdę, że to Jezus Chrystus odpuszcza grzechy to tutaj Jezus nie mówi, że Ojciec i On (Jezus) to ta sama osoba, ale wyraźnie wskazuje, że Ojciec jest kimś innym.
Po prostu jeśli tym, który ma moc odpuszczać grzechy jest JEDYNIE JEDYNY BÓG to należy się spodziewać ewidencji, że tak jak Osoba Ojca odpuszcza grzechy tak samo i inna od niej Osoba Syna też odpuszcza grzechy, jak również i inna od nich dwóch Osoba Ducha Świętego bierze również czynny udział w oczyszczaniu i uświęcaniu ludzi wierzących.
