Odrębność Osób – świadectwo Biblii
A) OJCIEC NIE JEST SYNEM I SYN NIE JEST OJCEM
Wykazuję w innych rozdziałach na naszej stronie internetowej, że Pan Jezus Chrystus, Syn jest Bogiem i jest doskonałym objawieniem Ojca: „Boga nikt nigdy nie widział, lecz jednorodzony Bóg, który jest na łonie Ojca, objawił go”. [Biblia Warszawska, Jan 1,18].
Oczywistym jest, że jest tylko Jeden Bóg.
Oczywistym jest, że zarówno Ojciec jak i Syn jest Bogiem.
Ale oczywistym jest też, że OJCIEC NIE JEST SYNEM I SYN NIE JEST OJCEM. Każdy z Nich jest inną osobą.
Tę prawdę chcę tutaj podkreślić i na poparcie przedstawiam pod spodem serie wersetów:
Chrystus posłany jest przez Ojca: „(…) aby wszyscy czcili Syna, jak czczą Ojca. Kto nie czci Syna, ten nie czci Ojca, który go posłał. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, kto słucha słowa mego i wierzy temu, który mnie posłał, ma żywot wieczny i nie stanie przed sądem, lecz przeszedł ze śmierci do żywota”. [Biblia Warszawska, Jan 5,23-24];
Chrystus przychodzi od Ojca: „Wyszedłem od Ojca i przyszedłem na świat; znowu opuszczam świat i idę do Ojca”. [Biblia Warszawska, Jan 16,28];
Chrystus powraca do Ojca: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto wierzy we mnie, ten także dokonywać będzie uczynków, które Ja czynię, i większe nad te czynić będzie; bo Ja idę do Ojca„. [Biblia Warszawska, Jan 14,12];
Chrystus otrzymuje rozkaz od Ojca: „Nikt mi go nie odbiera, ale Ja kładę je z własnej woli. Mam moc dać je i mam moc znowu je odzyskać; taki rozkaz wziąłem od Ojca mego”. [Biblia Warszawska, Jan 10,18] i „lecz świat musi poznać, że miłuję Ojca i że tak czynię, jak mi polecił Ojciec„. [Biblia Warszawska, Jan 14,31]
Chrystus wypełnia wolę Ojca: „Jezus rzekł do nich: Moim pokarmem jest pełnić wolę tego, który mnie posłał, i dokonać jego dzieła„. [Biblia Warszawska, Jan 4,34] i „zstąpiłem bowiem z nieba, nie aby wypełniać wolę swoją, lecz wolę tego, który mnie posłał„. [Biblia Warszawska, Jan 6,38];
Chrystus kocha Ojca: „świat musi poznać, że miłuję Ojca„ [Biblia Warszawska, Jan 14,31]
Ale Chrystus też jest kochany przez Niego: „Ojciec miłuje Syna i wszystko oddał w jego ręce”. [Biblia Warszawska, Jan 3,35]
Zwraca się w modlitwie do Niego, używając słów „Ty” i „Tobie„: „(…) aby uwierzyli, żeś Ty mnie posłał”. [Biblia Warszawska, Jan 11,42], „a teraz Ty mnie uwielbij, Ojcze”. [Biblia Warszawska, Jan 17,5].
A także mówi o Nim jako „On„: „co bowiem On czyni, to samo i Syn czyni”. [Biblia Warszawska, Jan 5,19].
Czytamy także, że Ojciec zwraca się do Syna mówiąc „Ty„, a nie „Ja”: „I rozległ się głos z nieba: Tyś jest Syn mój umiłowany, którego sobie upodobałem”. [Biblia Warszawska, Mar 1,11]
Mówi też o Synu jako „On„: „I powstał obłok, który ich zacienił, a z obłoku rozległ się głos: Ten jest Syn mój umiłowany, jego słuchajcie”. [Biblia Warszawska, Mar 9,7]
Jasnym jest więc z powyższych wersetów, że Syn nie jest Ojcem i Ojciec nie jest Synem, ale każdy z nich jest inną osobą.
B) DUCH ŚWIĘTY NIE JEST OJCEM I NIE JEST SYNEM:
Z lektury Pisma Świętego dowiadujemy się coś więcej.
Pocieszyciel – Duch Święty, jest także Bogiem na równi z Ojcem i na równi z Synem ale nie jest ani Ojcem ani Synem. Duch Święty jest odrębną Osobą od Ojca i równie odrębną Osobą od Syna.
Przyglądnijmy się tylko Ewangelii Jana:
„Ja prosić będę Ojca i da wam innego Pocieszyciela, aby był z wami na wieki – Ducha prawdy, którego świat przyjąć nie może, bo go nie widzi i nie zna; wy go znacie, bo przebywa wśród was i w was będzie”. [Biblia Warszawska, Jan 14,16-17]
„Lecz Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w imieniu moim, nauczy was wszystkiego i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem”. [Biblia Warszawska, Jan 14,26]
„Lecz gdy przyjdzie On, Duch Prawdy, wprowadzi was we wszelką prawdę, bo nie sam od siebie mówić będzie, lecz cokolwiek usłyszy, mówić będzie, i to, co ma przyjść, wam oznajmi. On mnie uwielbi, gdyż z mego weźmie i wam oznajmi. Wszystko, co ma Ojciec, moje jest; dlatego rzekłem, że z mego weźmie i wam oznajmi”. [Biblia Warszawska, Jan 16,13-15]
Analizując tych kilka fragmentów mamy taką akcję:
1) Jezus prosi tutaj Ojca aby posłał Ducha Świętego.
2) Ojciec posyła Go w imieniu Syna.
3) Jezus Sam posyła Go od Ojca.
4) Duch uwielbia Syna.
5) Bierze to, co Ojciec dał Synowi i ukazuje Jego uczniom.
W tym momencie zauważmy, że każde z cytowanych wyrażeń zostało tak dobrane, by ukazać z największą jasnością iż Ojciec, Syn i Duch Święty są odrębni od siebie nawzajem. Jeden nie jest drugim, drugi nie jest trzecim, a trzeci nie jest pierwszym – już prościej się nie da.
C) BÓG OJCIEC, BÓG SYN I BÓG DUCH ŚWIĘTY SĄ ODRĘBNI OD SIEBIE:
Inny opis Biblijny potwierdzający tę prawdę to opis chrztu naszego Pana Jezusa Chrystusa.
W momencie gdy wychodzi On z wody, zstępuje Nań Duch Święty i jednocześnie z nieba daje się słyszeć głos Ojca, który uznaje Go za swego ukochanego Syna. Czy możliwe jest wyraźniejsze ukazanie odrębności Osób: Ojciec w niebie, Syn na ziemi i Duch zstępujący?
„A gdy Jezus został ochrzczony, wnet wystąpił z wody, i oto otworzyły się niebiosa, i ujrzał Ducha Bożego, który zstąpił w postaci gołębicy i spoczął na nim. I oto rozległ się głos z nieba: Ten jest Syn mój umiłowany, którego sobie upodobałem”. [Biblia Warszawska, Mat 316-17]
A w końcowych wersetach tej samej Ewangelii Mateusza czytamy o Chrystusowym nakazie nauczania wszystkich i chrzczenia nawróconych „w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. Użycie słowa „i„ w tym zdaniu wystarczająco ukazuje, że Ojciec nie jest Synem, Syn nie jest Duchem Świętym i Duch Święty nie jest Ojcem.
Niemniej Jedność Boga nie zostaje naruszona: nawróceni nie mają być chrzczeni w „imiona”, ale „w imię„ (jedno): „Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w IMIĘ Ojca i Syna, i Ducha Świętego„. [Biblia Warszawska, Mat 28,19]