Duch Święty pełni funkcję Osobową
Tylko osoba może pełnić funkcję nauczyciela w szkole, świadka w sądzie, pocieszyciela dla kogoś w kłopotach. Jeśli zatem Duch Święty pełni FUNKCJE OSOBOWE to jest osobą:
Jest NAUCZYCIELEM: „Lecz Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w imieniu moim, nauczy was wszystkiego i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem”. [Biblia Warszawska, Jan 14,26]
Jest ŚWIADKIEM: „Gdy przyjdzie Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca wychodzi, złoży świadectwo o mnie„ [Biblia Warszawska, Jan 15,26]
Jest POSŁAŃCEM: „Lecz ja wam mówię prawdę: Lepiej dla was, żebym ja odszedł. Bo jeśli nie odejdę, Pocieszyciel do was nie przyjdzie, jeśli zaś odejdę, poślę go do was. A On, gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu i o sprawiedliwości, i o sądzie. O grzechu, gdyż nie uwierzyli we mnie. O sprawiedliwości, gdyż odchodzę do Ojca i już mnie nie ujrzycie. O sądzie zaś, gdyż książę tego świata został osądzony. Mam wam jeszcze wiele do powiedzenia, ale teraz znieść nie możecie; lecz gdy przyjdzie On, Duch Prawdy, wprowadzi was we wszelką prawdę, bo nie sam od siebie mówić będzie, lecz cokolwiek usłyszy, mówić będzie, i to, co ma przyjść, wam oznajmi„. [Biblia Warszawska, Jan 16,7-13]
Jest POCIESZYCIELEM: „Ja prosić będę Ojca i da wam innego Pocieszyciela, aby był z wami na wieki” [Biblia Warszawska, Jan 14,16]
W czterech miejscach Biblii Ducha Świętego nazywa się POCIESZYCIELEM. Słowa tego użył Jezus i wszystkie cztery fragmenty znajdują się w Ewangelii Jana i właśnie powyżej wszystkie je przy cytowałem (Jana 14,16; 14,26; 15,26 i 16,7).
Słowo „Pocieszyciel” w oryginalnym języku brzmi: PARAKLETOS i oznacza dosłownie: osobę powołaną w celu niesienia pomocy w jakiejś sprawie w procesie sądowym. Tłumaczone to słowo jest jako: pocieszyciel, pośrednik, orędownik, adwokat.
Nie można tego słowa też przetłumaczyć jako „pocieszenie” bo na to jest greckie słowo – „parakaleo”.
W starożytnych trybunałach istniał zwyczaj zapraszania przez podsądnego do pomocy jednego lub kilku przyjaciół, zwanych po grecku „parakletos”, a po łacinie „advokatus”. Dawało to możliwość uzyskania przez oskarżonego mądrej rady i pokrzepienia go samą obecnością owych „obrońców”, przy czym żaden z nich nie czynił tego za opłatą, lecz byli powodowani uczuciem przyjaźni i solidarności. W ten sposób mogli doradzić przyjacielowi, co powinien w danej sytuacji zrobić lub powiedzieć, czasem mówili i działali w jego imieniu, traktując jego sprawę jak własną oraz pozostając z nim pomimo trudności związanych z procesem.
Jezus Chrystus jest również nazwany w Nowym Testamencie „parakletos” – orędownikiem:
„(…) mamy orędownika (PARAKLETON) u Ojca, Jezusa Chrystusa, który jest sprawiedliwy”. [Biblia Warszawska, 1 Jn 2,1]
Dodatkowo Jezus w cytowanym powyżej fragmencie Ewangelii Jana 14,16: („Ja prosić będę Ojca i da wam INNEGO Pocieszyciela, aby był z wami na wieki”) zapowiada posłanie INNEGO Pocieszyciela, Ducha Prawdy.
Najciekawszy jest tutaj wyraz „INNY”. W oryginale greckim Nowego Testamentu jest użyty tutaj wyraz: „ALLOS” = inny, lecz tego samego gatunku, rodzaju, istoty, a nie wyraz gr.„heteros” = inny w znaczeniu różny.
Na podstawie powyższego materiału wyciągam następujące wnioski: Jezus Chrystus jako „Parakletos” wiedząc o tym, że odchodzi daje obietnicę posłania innego „Parakletosa” tzn. innego od siebie, ale tego samego rodzaju, tej samej mocy i godności. Takiego, który byłby w stanie Go zastąpić tutaj na ziemi prowadząc Kościół Boga – takim „Parakletosem” może być tylko byt osobowy.